شیوه تولید سنتی محصولات زراعی در قم

✍️ ابوالفضل رنجبر

مردم شناسان اصرار دارند که در تعریف انسان بگویند”انسان حیوانی است با فرهنگ” و فرهنگ را “کلیه مغزآوردها و دستاوردهای بشر” تعریف می‌کنند؛ یعنی در بین جانداران تنها انسان است که دست به تجربه می‌زند و تجربیاتش را سینه به سینه و نسل به نسل منتقل می‌کند. این تجربیات روی هم جمع و مرتباً جرح و تعدیل و اصلاح می‌شوند و در مجموع فرهنگ هر سرزمین را می‌سازند که لزوماً با دیگر سرزمین‌ها یکسان نیست.
ده‌ها هزار سال از افتادن دانه‌ای بر زمین و رویش گیاه از آن و درک این تجربه توسط بشر می‌گذرد. هزاران سال از یک‌جا نشین شدن انسان و اشتغالش به امر کشاورزی و پایان دربه‌دری برای تهیه غذا می‌گذرد. حاصل تجربی این سالیان دراز فرهنگ پیچیده و پر رمز و راز کشاورزی و بهره برداری از آب و زمین بوده که در تطابق وضعیت آب و هوایی و فناوری موجود کشاورزی در هر دوره استفاده می‌شده است.
شوربختانه، این فرهنگ که با عنوان شیوه سنتی بهره‌برداری زراعی از آب و زمین در شهر خودمان”قم” از آن یاد می‌کنیم، به‌تدریج به باد فراموشی سپرده می‌شود. تصمیم داریم به‌تدریج هر بار گوشه‌ای از این فرهنگ را تشریح کنیم. تا هم دینمان را به کشاورزان کشورمان که زمانی اصلی‌ترین منبع تولید ثروت در این مرز و بوم بودند، ادا کنیم و هم به تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران امور زراعی قم یاد آور شویم که این شیوه تولید در سازگاری با وضعیت آب و هوایی منطقه ایجاد شده و هرگونه تغییری در این شیوه نیاز به بررسی و مطالعه دقیق و همه جانبه دارد.
منبع: کتاب “رود اناربار”، ابوالفضل رنجبر، ۱۳۹۸.
۱۴۰۰/۱۰/۰۹
🌐http://www.qompajoohi.ir
🆔 telegram.me/qompajoohi
🌐 instagram.com/qompajoohi

qompajoohi.ir (http://qompajoohi.ir/)
بنیاد قم پژوهی
پایگاه اطلاع رسانی رسمی بنیاد قم پژوهی