💢 برخی واژگان مربوط به اعضا و خصوصیات و اعمال و عوارض بدن در لهجه‌ قمی

۱. آلّاغوغوسی (غُغُسی): _کردن؛ بر پشت خوابیدن و قرار دادن کف دو پا روی سینه‌ کودک و بلند کردن او با در دست گرفتن دو دست وی و تاب دادنش روی دو پا. [بازی]
۲. اَنگوش/اَنگوشت: اَنگُشت.
۳. ایواره: آرواره.
۴. بوک: زگیل.
۵. بَلبَله‌گوش: کسی که نرمه گوش‌های او آویران است.
۶. پاپِلّه: _ زدن؛ تیپا زدن.
۷. پِشکه: _ دماغ؛ هر یک از دو پره‌ بینی.
۸. تَرکه‌ای: فرد لاغر. [مَثَل]
۹. چُنبُته: _ زدن/ نِشِسَّن؛ چنباتمه زدن/ نشستن.
۱۰. چَنده: لرزش. [> زمین‌چنده؛ چنده به‌ کسی افتادن؛ چنده کردن؛ چندیدن].
۱۱. چُنده: _ زدن/ نِشِسَّن؛ چنباتمه زدن/ نشستن.
۱۲. دالگوش: کسی که گوش‌های رو به جلو دارد.
۱۳. سردوش: _ گرفتن؛ به دوش بردن کسی با نشاندن او بر گردن و گرفتن دو پای وی از دو سوی سینه.
۱۴. شاکی: _ خوابوندن تو صورت کسی/خوردن/زدن؛ سیلی زدن/خوردن.
۱۵. شیل: کسی که رنگ پوست چهره‌‌اش بیش از اندازه سفید است.
۱۶. غُز: غوز؛ برآمدگی پشت. [> غُز کردن].
۱۷. فِری: کسی که موی فرخورده دارد.
۱۸. قاپَّک: _ پا؛ قوزک پا؛ برآمدگی دو سوی مچ پا.
۱۹. قُلفَک: قفلک؛ _ گرفتن؛ انگشتان دو دست را به گونه‌ای در هم چفت کردن که کسی بتواند یک پا بر کف آن‌ها بگذارد و از دیوار و مانند آن بالا برود.
۲۰. کِفت: کِتف.
۲۱. گندمی: دارای چهره‌ی گندمگون.
۲۲. لامبه: کفل.
۲۳. لُپ‌گُنده: کودکی که لُپ‌های برآمده دارد.
۲۴. لُپو: الف) کودکی که لپ‌های برآمده دارد. ب) کودکی که حریصانه دهان از خوراکی پر می‌کند.
۲۵. لَهَر: گویا شکلی از لاغر است و با این حال، به معنای فرد چاقی که در اثر سنگینی وزن، زود تعادلش را از دست می‌دهد، کاربرد دارد.
۲۶. لیزلیزک: _ بازی؛ سرسره‌بازی که در گذشته معمولا جای آن از انباشتن برف یا از زمین‌شیب‌دار و گاه، زمین مسطح برف‌گرفته و یخ‌بسته پدید می‌آمد. [بازی]
۲۷. مَعده: معده
۲۸. مورچه‌زرده: کودک ریز و فرز. [مَثَل]
۲۹. نِشِست: نِشیمنگاه.
۳۰. نی‌غیلون: نیِ‌غَلیان: شخص بیش‌ از اندازه بلند و لاغر. [مَثَل]

شما می‌توانید این نوشتار را اصلاح کنید و بر واژگان آن بیفزاید.

علیرضا_فولادی
۱۴۰۳/۰۱/۰۹