💢 پیشنهادی برای نگه‌داری از کاشی‌های حرم مطهر و آثار ارزشمند (۲)

اگر پیشنهاد ایجاد موزه هنرهای تزئینی مطرح می‌شود، بیانگر این موضوع نیست که تمام کاشی‌های بناهای تاریخی برچیده شود و در این موزه نگه‌داری شود!
بیانگر این هم نیست که اگر تزئینات را خواستیم به موزه منتقل کنیم، فقط نام شاه قاجار یا آنچه را که به‌ نظرمان ارزشمند است نگه داریم و مابقی کاشی‌های ایوان را دور بریزیم!

این پیشنهادی است که می‌تواند ایده‌های زیادی را در دل خود جای دهد و با وضع قوانینی مربوط به انتقال آثار کار خود را ادامه دهد و اگر اثری واقعا قابلیت نگه‌‌داری در جای اصلی‌اش را نداشت به این موزه منتقل شود.
برای مثال به عکس شماره ۳ و ۴ نگاه کنید که مربوط به خانه‌های تاریخی است و به احتمال زیاد تخریب می‌شود اما می‌تواند قبل از اینکه به عنوان‌ نخاله در بیابان ریخته شود، در موزه باقی بماند.
یا می‌توانیم از استادکارانی که رو به فراموشی هستند دعوت کنیم تا آخرین اثرشان را درون موزه اجرا کنند.

عکس شماره ۲ ازاره‌های ایوان مدرسه فیضیه را نشان می‌دهد که کیفیت رنگ‌هایش در اثر عوامل طبیعی کم شده است و اگر به صورت خوشبینانه در جایشان باقی بمانند به احتمال زیاد تا چند دهه دیگر کمرنگ‌تر از امروز خواهد شد و مسئولان، حاضر به باقی ماندن آن نمی‌شوند و در صورتی که همان طرح مجددا اجرا شود باز هم اثر شخص دیگری است و ارزش معنوی کار پیشین را ندارد. پس می‌توانیم با قوانین وضع شده، هر اثر آسیب دیده را که امکان بازسازی ندارد، قبل از تخریب به موزه انتقال دهیم.
همچنین در نظر داشته باشید که بیشتر قسمت‌های حرم مطهر بازسازی شده است و فقط تعداد کمی از آثار قاجار در این زیارتگاه ارزشمند بدون دخل و تصرف باقی مانده است که مانع از نگاه یکپارچه به اثر می‌شود؛ بیشتر رنگ‌ها تغییر کرده است و هر چهار ایوان صحن اتابکی بازسازی شده است.

وقتی در کشورهای پیشرفته ما شاهد ایجاد موزه‌های مختلف هستیم که بعضی از آن‌ها واقعا برایمان عجیب است، چرا آثاری که برای تولیدش زمان زیادی صرف شده‌است را نگه نداریم؟
موزه آستانه فضایی برای نگه‌داری آثار بیشتر ندارد و اگر پیشنهادی مطرح می‌شود در قالب موزه‌ای جدید است.

سیدمحمود چاوشی
۱۴۰۳/۰۱/۱۱